Wyznaczanie szczytowego zapotrzebowania cieplnego

Decyzja o wyborze urządzenia grzewczego powinna być podjęta na podstawie założenia, by maksymalna moc grzewcza urządzenia przewyższała szczytowe zapotrzebowanie cieplne budynku. Każdy budynek ma swoje ściśle określone szczytowe zapotrzebowanie cieplne.

Wielkość ta jest wypadkową następujących składowych:

• technologia budowy – użyte materiały, rodzaj i grubość izolacji,
• powierzchnia – całkowita powierzchnia w tym garaż,
• rodzaj systemu wentylacji – grawitacyjna czy mechaniczna z odzyskiem ciepła,
• lokalizacja – umiejscowienie budynku w określonej strefie klimatycznej,
• ilość mieszkańców – zapotrzebowanie na CWU,
• sposób eksploatacji – oczekiwana temperatura w budynku (domyślnie przyjmuje się +20°C).

Najdokładniejszym sposobem wyznaczenia szczytowego zapotrzebowania cieplnego budynku jest wykonanie obliczeń przy użyciu dedykowanego oprogramowania. Alternatywną metodą jest oszacowanie z wykorzystaniem współczynników. Błędem, który popełniany jest powszechnie, jest porównywanie budynków o tej samej powierzchni. Powierzchnia jest ważnym czynnikiem determinującym zapotrzebowanie cieplne budynku, ale tylko jednym z sześciu, stąd zawsze należy uwzględniać wszystkie składowe.

Dwa budynki o tej samej powierzchni wykonane w różnych technologiach, umiejscowione w różnych lokalizacjach oraz przy różnych systemach wentylacji będą różnić się co do wielkości szczytowego zapotrzebowania cieplnego. W Polsce występuje pięć stref klimatycznych. Zależnie od strefy przyjmuje się odpowiednio inną minimalną obliczeniową temperaturę zewnętrzną: -16°C, -18°C, -20°C, -22°C oraz -24°C. Lokalizacja budynku w określonej strefie klimatycznej określa minimalną temperaturę zewnętrzną, do jakiej będą odnosiły się obliczenia. Warunki znormalizowane określają również temperatury wewnętrzne w budynku.

Więcej informacji dotyczących normy opisującej wyznaczanie szczytowego zapotrzebowania cieplnego budynku pod linkiem fonko.pl

Źródło: fonko.pl